|
St-Anton 2003 Bij het zoeken naar een nieuwe leuke bestemming hadden we in iedergeval de keuze gemaakt om naar het gezellige Oostenrijk af te reizen. Het land dat bekend staat om z'n gastvrijheid, gezelligheid en après-ski activiteiten. Van die leuke kleine dorpjes waar de bekende Tiroolse deuntjes reeds op de piste te horen zijn en waar de dag om vier uur 's middags niet ophoudt, maar juist begint. En wat te denken van schnitzel, goulashsoep, apfelstrudel en kaiserschmarn. Kortom het werd weer eens tijd om terug te gaan naar Oostenrijk. De keuze ging tussen de locaties: St-Anton en Ischgl. Over beide plaatsen hadden we inmiddels veel positieve verhalen gehoord. Uiteindelijk hebben we toch voor St-Anton gekozen vanwege het grotere aanbod bij de verschillende reisorganisaties. Voor een ieder die toch naar Ischgl wilt gaan adviseer ik om de Duitse touroperators te raadplegen.
Het Arlberg skigebied waarvan St-Anton deel uitmaakt is het grootste en meest spectaculaire skigebied van Oostenrijk. Het skigebied is zeer gevarieerd en voor ieder niveau zijn er veel mogelijkheden. De zeer ervaren skiërs en boarders leven zich uit op de vrijwel onbeperkte offpiste mogelijkheden. De Arlberg skipas geeft ook toegang tot het gebied van Lech (je weet wel waar tante 'Bea' altijd gaat skiën). St-Anton ligt op 1300 meter hoogte en staat bekend om de vele hotels, restaurants, winkels en bars. Het merendeel is gesitueerd in de autovrije zone. Met name de après-ski in St-Anton is fantastisch te noemen. Net boven het dorp liggen op de piste de gezellige Moserwirt en Krazy Kangaroo waar het na het skiën zeer gezellig is. Ook in het dorp zijn nog vele après-ski mogelijkheden en voor de late avond zijn er de discotheken. Verder zijn er vele wandelmogelijkheden en is een bezoek aan het gezellige winkelcentrum een aanbeveling. Hierbij enkele statistieken:
Reisverslag Het reisverslag dit jaar is voor de verandering eens door iemand anders geschreven. Kees hiervoor onze dank ! Nadat Ingmar, Inge, Ester en ik op systhematische wijze de kofferbak en de skibox van de Golf hadden gevuld met de nodige beauty-cases, plastic tassen en plastic schoenen (in de volksmond skischoenen genaamd) kon de reis naar het pittoreske St. Anton beginnen. Ingmar bleek een cd te hebben gebrand met de weinig veelzeggende naam “foute apres skihits”, welke Inge en Esther (later te noemen: de achterbank) tot grote vreugde stemde daar het gevoelsmatig de afstand naar St. Anton in ‘achterbankkilometers’ wat deed verkleinen. Al snel werd deze vreugde sterk getemperd toen Ingmars humeur naar ongekende dieptes werd gedreven door de onvermijdelijke file op de A16. Jawel, om half 12 staat daar altijd een file en zeker als je op vakantie wilt. Om het leed enigszins te verzachten trok de achterbank een doos met ‘celebrations’ open, om de dames in hun nimmer aflatende zucht naar chocolade tevreden te stellen. Niet lang daarna schalde de stem van Martin door de ether, zijnde de carkit in de Golf. Het geluid had het meest weg van de hubschrauber van St. Anton, omdat je elkaar absoluut niet meer kon verstaan (lees niet: weerstaan) en je omsingeld was door een ware kakafonie van geluiden uit de Mazda. “Er was iets verschrikkelijks gebeurd”. Nou gaan in mijn fantasie mijn gedachten al snel uit naar een cremekleurige Mazda die op de kop in een sloot ligt met snel stijgend ijskoud water welke in enorm tempo door de ventilatiesleuven naar binnen dreigt te kolken en Titanic-achtige taferelen van Cujé die Siska op een romantische wijze door de “schuifdeur” naar buiten weet te loodsen, maar niets bleek minder waar. “Ze waren de afslag Heerlen voorbij gereden”.................?%$!!. Wat een onoverkoombare ramp. Een absolute misser, dit gaat kilometers kosten… Helaas bleken wij een half uur later ook een afslag te missen, zodat wij met schaamrood op de kaken uitzagen naar een rendez-vous met de Mazda. Maar niet na een hardnekkig misverstand over de A8 of A81 ergens bij Stuttgart. Voor wie gas wil tanken in Duitsland doet er trouwens verstandig aan om een tankwagen achter de auto te binden, want de gasstations zijn schier onvindbaar op de Autobahn. Onze euforie over skipassen kopen om half 8 in het dorp werd al snel te niet gedaan toen bleek dat de A8 langer was dan we dachten en we bij Ulm echt naar rechts hadden gemoeten. Toen de nacht lichter werd en de omgeving witter werd de pijn verzacht. Helaas bleken vele anderen ook bij Ulm naar rechts gegaan te zijn en stonden wij wederom in een file voor allerhande tunnels en wegversmallingen. Niet getreurd want St. Anton was snel gevonden. Alle straten heten daar voor het gemak Nassereinbahn dus het Hotel kon overal staan. Onze Nassereinbahn was echter op op 150 meter vanaf de piste. Welke piste was onduidelijk. Later bleek 1500 meter een betere schatting. Hoewel Hotel Tannenhof nog enkele honderden meters van ons verwijderd was, bleken de voorwielen van zowel de Mazda als de Golf geen zin te hebben in sneeuw en wilden met alle geweld sneeuwkettingen. Deze werden er dan ook met geweld omgedaan. Onze gastheer heette Philip, later Flikker Philip genaamd. Hij runde het Hotel onder toezien van 'Mutter' (Bezemsteel) und 'Vater' (De Verschrikkelijke Sneeuwman, ras nazi, bekend als de grijze duif). De gerechten stonden vast, de prijzen voor de drank daarentegen waren onbekend en dus variabel. De douche en bij de dames ook de toilet waren voor het gemak gesitueerd op de gang. Flikker Philip knikte vriendelijk en dacht de prijzen van de drank door deze miscommunicatie eens stevig te verhogen, omdat je immers van minder drank minder vaak de gang op moet om te pissen. Nadat voor het schamele bedrag van 200 euro de toegang tot de liften was verkregen, lagen de witte bergen voor ons open. Gelukkig deed de Slechter Uit-korting van 5% ons leed verzachten en zaten wij wat prettiger in de gondel. Het avondeten bleek voor Ingmar en ondergetekende niet voldoende. Onze aanval op Snack-attack (een door vage Engelse snowboarders snel opgerichte bacterienkelder) bleek een ware Stomach-attack daar de Cheeseburger het meest weg had van een rubber zool en een verdwaald blaadje sla.
Zo gingen de dagen voorbij. Flikker Philip knikte altijd maar vriendelijk en vroeg immer: “ was kann ich Ihnen zu trinken bringen” en dacht daarbij met een nooit aflatend enthousiasme aan zijn vroegtijdig pensioen bij Het Broederschap en joeg Bezemsteel geregeld de keuken in voor allerhande vegetarische versnaperingen waar altijd wel een ei inzat. Die Arlbergers weten wat apres-ski is en daarom bouwen ze het voor het gemak maar op de berg. De Mooserwirt en de Crazy Kangaroo zitten dan ook helemaal vol (binnen en buiten in de sneeuw) met lollige mensen (lees: bezopen) en knallende meezingmuziek a la Hermes House Band, Anton aus Tirol en The Ketchup Song. Het hele interieur van de Mooserwirt veert daar mee op de muziek dankzij de schokdempers onder de vloer en banken. De Mooser Wirt bleek inderdaad de meeste gezelligheid te bieden. En al die mensen moeten uiteindelijk ook weer naar beneden zij deden verwoede pogingen om bij voorkeur op ski’s (die niet passen, straalbezopen en over elkaar heen vallend) omlaag te skiën. Voor wie graag wat breekt en op zoek is naar gezonde hoogtevrees kan zeker terecht in St-Anton. Samenvattend: 'Saugut und Schweineteuer' En daar zijn ze trots op ook. De hubschrauber maakte overuren en haalde iedereen aan een kabel bungelend van de berg af. N.B. Klik op onderstaande foto's voor 'De Mooserwirt Song'...........................
Onze Neerlandse trots werd in Lech opgeladen na een enerverende busreis met 80 man in een 40 persoonsbus. Lech bleek mooi, gezellig en mensvriendelijk en wij vroegen ons af waarom juist Tante Bea deze eigenschappen niet bezit; ze komt er immers toch al jaren. Een absolute topper was onze lunch bij 4 sterren hotel 'Pfefferkorn' (aanrader) in Lech. Zelden zijn we zo vriendelijk ontvangen. Omdat de lunchroom vol zat werden we naar boven doorverwezen waar nog een restaurant bleek te zitten. Een behoorlijk luxe omgeving met een perfecte bediening van ..........jawel Heidi !! Even moesten we slikken bij het zien van de menukaarten (ingelegd met bladgoud). Echter tot onze verbazing bleken de prijzen enorm mee te vallen en het eten was er heerlijk. Zie ook de volgende internetlink: Pferrerkorn
Rob Cujé en Martin bleken na een avondje doorzakken niet op skischoenen in de Funkie Chicken (of fucking Chicken of volgens Rob: 'De Kip') te mogen. Zelfs niet na een opmerkelijk voorstel van held Martin om op zijn sokken te tent te betreden. Zijn gloednieuwe ski’s waren als afleidingsmanoeuvre reeds met veel bombarie achter de schutting 'geflikkerd' (sorry voor ons taalgebruik....). Dan maar verder drinken bij 'Tom Doolys', een Tiroolse huiskamer waar het bier nog te betalen was. Voor alle zekerheid had Martin toch maar zijn ski's onder een 'Audi' gelegd. Bij vertrek bleek deze plotseling te zijn veranderd in een Nissan (zal wel door de berglucht komen), Flikker Philip's medeleven bleek op de laatste avond ongekende vormen aan te nemen toen hij Ingmar wakker belde (10.30) met de mededeling dat de beide heren Tannenhof niet meer konden betreden. Cuje’s stoute plannetjes om het hele hotel eens wakker te maken werkte echter niet en alleen kamer 27 sliep wat later dan gepland. Door een mysterieuze Rodelbaan konden wij ons een busreis naar Tannenhof (later door Esters “nightmare on tannenhof” Annenhof genaamd) besparen. Martin schatte de bocht eens verkeerd in en vloog met een noodvaart de sneeuw in. Remmen bleek voor ondergetekende na 1 dag skiën in een smalle rodelbaan geen eenvoudige zaak, zodat de dames een onbedoeld komische rodelact voorgeschoteld kregen. Veel beter skiën (en carven) was het op de volgende pistes: De blauwe 5 (dicht bij restaurant Galzig waar je tussen de middag uitstekend kan lunchen) en de rode 15 (poeder, poeder en nog eens poeder). Voor de liefhebber heb je dan ook altijd nog 'piste 33', een ongeprepareerde piste met poedersneeuw tot aan de schouders; en alles onder het motto: zoek maar uit hoe je beneden komt. Het zijn dan ook dit soort pistes die ervoor zorgen dat je toch eens aan snowboarden gaat denken. Misschien een volgende vakantie ?......Oeps.....en laat ik natuurlijk ook piste 93 niet vergeten Terug in het hotel: De Verschrikkelijke Sneeuwman was duidelijk geen lid van de Broederschapsclub want onze sneeuwruim-activiteiten werden geenszins gewaardeerd (de bekende uitspraak: 'Nur ein mal', was voor ons in ieder geval drie woorden te veel). Alle Wraakzuchtige gedachten om deze grijzaard eens verschrikkelijk terug te pakken zijn bij gedachten gebleven. En zo vertrokken wij terug naar het gezellige winterse Holland waar inmiddels 20 cm sneeuw was gevallen. Gelukkig hadden we sneeuwkettingen bij ons. Dus vanaf Venlo.............. Hotel Tannenhof: 'Hotel Tannenhof', Een gemoedelijk familiehotel (niet voor Nederlanders) met ski-afdalingen tot voor de deur (moet je wel van een rodelbaan houden). Mooi uitzicht over St-Anton, gelegen op ca. 1 kilometer van het centrum en 150 meter van de nieuwe Nassereinbahn (lees hier voor: 1500 meter !!!!). Er is eventueel een gratis skibus (halte voor de deur) die voor vervoer kan zorgen, maar het hotel kan ook skiënd worden bereikt. 's ochtens wordt er gestart met een ontbijtbuffet en 's avonds worden er traditionele Tiroolse gerechten geserveerd. De vriendelijke familie Marth leidt dit hotel (daar verschillen de meningen over). De faciliteiten die aanwezig zijn: Stube, bar (een halve liter bier kost net zo veel als een kwart), tv-ruimte (inderdaad met Nederlandse zenders). De kamers zijn eenvoudig ingericht volgens Tiroolse stijl met (hier en daar) douche, toilet en balkon. Prijs: 311 Euro per week op basis van half-pension (inclusief alle kortingen).
|
||||||||||||
|
|
||||||||||||
